İlla ki duymuşsunuzdur. Nobel’e, şu an ödülleri dağıtacak parayı kazandıran patlayıcı sıvı. Talaşa emdirilmesiyle dinamit, kil benzeri bir malzemeye yedirilmesiyle plastik patlayıcı, C4 yapılan patlayıcı madde. Kararsız ve tehlikeli. Çok dikkatli saklanması, hareket ettirilmesi gereken bir şey.
Bende bu aralar böyleyim. Evet, eskisine göre çok çok daha iyiyim. Ancak işin şöyle bir tarafı daha var, hala onu çok düşünüyorum. Öyle böyle değil hemde. Ama güzel bir yanı var, artık aklıma geldiği zaman gözlerim dolmuyor, kalbim donmuyor, içim ezilmiyor. Çok ezilmiyor en azından. Gerçi dün kendime çok büyük bir kötülük yaptım ve adını Google’dan arattım. Linkedİn sayfası çıktı, yeni işini öğrenmiş ve o güzel yüzünü tekrar görmüş oldum. Üzüldüm. Kafam çok karıştı. Şu an ortak arkadaşlarımızdan birini “arayıp konuşsana bir, ne yapıyormuş öğrensene” diye aramamak için kendimi nasıl tutuyorum bilmiyorum.
Çok şey değişti. Artık insanlara yardım etmek istemiyorum mesela. Bunun yanında “önce ben” doktrinimimin bokunu çıkarmış ve acayip bencil birine dönüşmüş gibi hissediyorum kendimi. Ama kendimi engelleyemiyorum. Otobüste insanlara yer vermiyorum, çimlere basıyorum... Belki çok komik geliyor bunlar ama, ben “tam nizami” bir insandım.
Dengesizleştim. Ne istediğimi bilemez hale geldim. İşimle ilgili bile aynı şeyi yaşıyorum. Ama o konuda suçlu ben değilim. Paniklemiş durumda olan patronum ve iş arkadaşlarım bana herşeyi bir den öğretmeye çalışıyorlar. Herşeyi derken, herşeyden bahsediyorum. Ben ofisin “her işi yapabilen adamı” olmak üzere işe alındım ve maalesef aksi söylense de benden çok çok hızlı olmam isteniyor. Kendi ritmimde, biçimimde çalışmama izin verilmeden hemde. Zorlanıyorum o yüzden.
Canım çok sıkılıyor. İş-ev. İş yerinde düzgün muhabbet edebilecek kimse yok. Herkes iyi, ama olmuyor işte. Yaş farkı var, eğitim farkı var, hayat tarzları çok farklı vs. derken. Homojen bir ortam değil yani.
Nefretin ne kadar kuvvetli bir motivasyon aracı olduğunu da öğrenmiş bulunuyorum bu arada. Artık yukarıda ne varsa, Allah’mı, Tanrı’mı var, Uçan Spagetti Canavarı’mı var bilmiyorum ama, beni benden, herkesi de benden korusun diyebiliyorum o kadar.
1 ay öncesine göre artık travmadan travmaya koşmuyorum. İsim vermeden, sağolsun bir kaç arkadaşım bu günlerimde yanımda oldular. Bu kişileri unutmayacağım. Vakti geldiği zaman bunun için bana çok teşekkür edecekler. Ancak teşekkür etmeleri gereken tek kişi kendileri olacak:)
Bu arada geçen hafta A New Hope’u seyrettim ve o kadar saçma geldi ki...
OKUYANLAR OKUYABİLDİ AMA, BU YAZI ÇOK ÇILGIN EDİT YEDİ.